Όταν απολύεται ένας εργαζόμενος συχνά προσφεύγει στα δικαστήρια προσβάλλοντας το κύρος της απόλυσης και διεκδικώντας μισθούς υπερημερίας, ενώ παράλληλα πολλές φορές λαμβάνει επίδομα ανεργίας από τον Ο.Α.Ε.Δ. (νυν Δ.Υπ.Α).
Γιάννης Καρούζος -Εργατολόγος
Γενικά, εάν αναγνωριστεί η ακυρότητα της απόλυσης και υποχρεωθεί ο εργοδότης από το δικαστήριο να καταβάλλει μισθούς υπερημερίας, ενώ ο απολυθείς εργαζόμενος εισέπραξε κατά το διάστημα στο οποίο αφορούν οι μισθοί αυτοί το επίδομα ανεργίας, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος (και όχι απλά δικαιούται) να παρακρατήσει το ποσό του επιδόματος από τους μισθούς και να το αποδώσει στη Δ.Υπ.Α εντός 15ημερου (άρ. 31 ν.δ. 2698/53). Αντίστοιχα, εάν ο εργαζόμενος αρνείται ή αδυνατεί να προσκομίσει βεβαίωση από τη Δ.Υπ.Α. η οποία να πιστοποιεί είτε τη μη καταβολή επιδόματος είτε την καταβολή του και το ύψος του, τότε ο εργοδότης μπορεί να αρνηθεί την καταβολή των μισθών υπερημερίας.
Περαιτέρω, δεν είναι σπάνιο σε μια δίκη άκυρης απόλυσης να ζητά ο εργαζόμενος το χρηματικό ποσό που αντιστοιχεί στο επίδομα ανεργίας, το οποίο δεν μπόρεσε να εισπράξει από υπαιτιότητα του εργοδότη. Αυτό συμβαίνει όταν ο εργοδότης παράνομα παραλείπει να αναγγείλει την απόλυση στον Ο.Α.Ε.Δ. (πλέον Δ.Υπ.Α.). Επισημαίνεται, τέλος, ότι το επίδομα της Δ.Υπ.Α. είναι σε κάθε περίπτωση εντελώς ανεξάρτητο από το κύρος της καταγγελίας της σύμβασης.
