Είναι η ανάδυση του Στέφανου Κασσελάκη στον «αφρό» της ελληνικής πολιτικής σκηνής κοινωνιολογικό φαινόμενο; Μήπως προεκτείνεται και σε άλλες επιστημονικές σφαίρες, όπως αυτές που σχετίζονται με τη ψυχοπαθολογία και τη συλλογική συμπεριφορά;
Μήπως η εν ριπή οφθαλμού εκτόξευση του στο σημείο να διεκδικεί τη θέση του τέταρτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα αναδεικνύει βαθύτερα ζητήματα, πολιτικά και κοινωνικά; Ζητήματα που πηγάζουν από την απογοήτευση των Ελλήνων από το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του, και πλέον στρέφονται σε πιο «απολιτίκ» περσόνες για να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους; Ή μήπως τελικά είναι ένα made in USA «προϊόν», που το έστειλε η Ουάσιγκτον… par avion, να αποτελέσει το πολιτικό αντίβαρο του Κ. Μητσοτάκη, στην εκδοχή της άλλης όψης στο ίδιο νόμισμα;
Επικοινωνία στο φουλ
Ακόμα και οι βαθείς γνώστες της Κουμουνδούρου και της ανθρωπογεωγραφίας της, είχαν ακούσει ελάχιστα για τον Στ. Κασσελάκη πριν την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του για την αρχηγία. «Ένα παιδί από την Ομογένεια με καλές σπουδές και από καλή οικογένεια» ήταν το γενικό σχόλιο, που συνόδευε τις πρώτες προεκλογικές εμφανίσεις του, εκεί που πρωτοδημιούργησε εντυπώσεις κυρίως με το παρουσιαστικό του. Η συμπερίληψη του στην Εκλογική Επιτροπή, την ομάδα που δημιουργήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία από την κάλπη του Μαίου σε αυτήν του Ιουνίου, μεγάλωσε το ενδιαφέρον γύρω από το πρόσωπο του. Κι εκεί έγιναν γνωστές κάποιες λεπτομέρειες για το πολιτικό background, την καριέρα και την προσωπική ζωή του, ότι συμμετείχε, για παράδειγμα, στην εκστρατεία των Δημοκρατικών το 2008 στο πλευρό του σημερινού Προέδρου Τ. Μπάιντεν, ότι είχε ναυτιλιακή εταιρεία με έδρα το Μαϊάμι και ότι έχει παντρευτεί στις ΗΠΑ με τον σύντροφο του Τάιλερ Μάκμπεθ.
Μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, την παραίτηση Τσίπρα και την απαρχή της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου στον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε το επικοινωνιακό boostάρισμα του Στέφανου Κασσελάκη. Τηλεοπτικές εμφανίσεις, δελτία τύπου με τη δραστηριότητα του σε χιλιάδες mail, συναντήσεις και δηλώσεις μετά από αυτές, την ώρα που οι κομματικοί των τάσεων διαγκωνίζονταν για τον τρόπο διεξαγωγής του Συνεδρίου, το αν θα προηγηθεί των εκλογών για την ανάδειξη του προέδρου ή θα ακολουθήσει, για το αν θα αλλάξουν τα όργανα του κόμματος, ζητήματα που αφενός αναδείκνυαν τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα μέλη, αφετέρου λίγο ενδιέφεραν, ακόμα και τους πιστούς ψηφοφόρους του κόμματος. Σε αυτό το τοπίο έλαμψε ο… ήλιος του Στέφανου, που ξαφνικά ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, αιφνιδιάζοντας και τους ανθυποψηφίους του, οι οποίοι είχαν προετοιμαστεί να αντιμετωπίσουν γνωστούς «αντιπάλους» με δημοσιοποιημένες θέσεις και γνωστά υπέρ και κατά.
Ένα… πουκάμισο αδειανό «Μade in USA»
Ήρθε από την Αμερική ο 35χρονος και συνεισέφερε κάτι καινούργιο στον πολιτικό λόγο της Αριστεράς, μια νεωτερική αντίληψη που θα μπορούσε να φέρει την ανάκτηση της ιδεολογικής υπεροχής από τους φιλελεύθερους του Μητσοτάκη; Όχι. Απλά, όπως είπε και ο ίδιος, «μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία». Με αυτά τα εφόδια και «προίκα» την απουσία κομματικής προϊστορίας θεώρησε ο κ. Κασσελάκης ότι συνθέτει «μια ριζοσπαστική υποψηφιότητα», στοχεύοντας -σωστά ως ένα σημείο- όχι στην νίκη στις εσωκομματικές αλλά στις εθνικές απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη. Οι προτάσεις του, όπως παρουσιάστηκαν στην πλατφόρμα «ΣΥ.ΡΙΖ.ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΩΡΑ», ακόμα και αυτές που βρέθηκαν στο επίκεντρο κριτικής, αφορούν στον εκσυχγχρονισμό θεσμών στη χώρα μας με ένα γενικό πλαίσιο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις εθνικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες. Θα μπορούσε να ήταν σε ένα πρόγραμμα υποψηφίου στη Ρουμανία ή στην Αυστρία. Κι αυτό μεγαλώνει τα ερωτήματα για την υποστήριξη του «φαινομένου Κασσελάκη», κυρίως σε ό,τι έχει αναφορά στην Ουάσιγκτον και τους ευρύτερους γεωπολιτικούς στόχους της.
Οι διαρροές γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση του κ. Κασσελάκη με κάποιους από τους Αμερικανούς που περάσαν από τη θέση του πρεσβευτή στην Αθήνα, όπως των κ. Πάιατ και Μπέρνς, λειτουργούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Και αν ληφθεί υπόψη πως και οι σχέσεις του πρωθυπουργού με την Ουάσιγκτον και συγκεκριμένα συστήματα τόσο των Ρεπουμπλικανών όσο και των Δημοκρατικών, όπως και με τα λόμπι που σχετίζονται με την Ελλάδα και τους εκεί συμπατριώτες μας -αξίζει να σημειωθεί πως η πρώτη δημόσια αναφορά στον Κασσελάκη αφορά στη συνεργασία του με τον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης του υφυπουργού για μικρό διάστημα υφυπουργού Εξωτερικών Α. Διαματάρη- ο προβληματισμός μεγαλώνει.
Το περίεργο, αυτό που αξίζει πανεπιστημιακής μελέτης στο Πολιτικών Επιστημών, είναι πως το αφήγημα Κασσελάκη πέρασε στον κόσμο. Τα ίδια τα στελέχη-μέλη των κομματικών οργάνων, που δεν έχουν και μεγάλη σύνδεση με τον αμερικανοτραφή πολιτικό, συνομολογούσαν πως από την ημέρα που ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, εκτοξεύτηκε το ενδιαφέρον των πολιτών, ιδίως των νέων και των γυναικών, για τις διαδικασίες ώστε να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία. Κι εκεί είναι που χρειάζεται η συνδρομή κι άλλων επιστημών, σαν αυτές που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου…
